Sınav haftamın ilkini tamamlayan ben, bu haftanın nasıl geçtiğini dahi anlamadım.
Sınavlarımın süreleri ortalama 40 dakika civarındaydı. Ben şu ömrüm boyunca bir sınavda sonuna değin kalamadım. Hep bir tez canlılık, hep bir 'hemen bitse de etrafa bakınsam' derdi vardı bende. Evet evet, ben o sınav sırasında etrafa bakınan çocuğum. :) Sınavlarda zorlandığımdan değil bu etrafa bakınma merasimim, sırf insanları inceleme dürtüsünden. Öyle ki o sınav süresi boyunca bir doktorun hastasını incelemesi gibi (esaslı bir doktorun ama öyle iki öksürtüp ilaç yazanın değil) bakıyorum insanlara. Hareketlerini inceliyorum. Bazılarının yüz ifadesi çok hoşuma gidiyor, böyle hani dilimin ucunda ama söyleyemiyorum ifadesi gibi.
Fakat dün ilk defa bir insanın ifadesini çözemedim. O da benim gibi sınavını erken bitirmiş etrafa bakınıyordu. Anlayamadığım acı çektiği için mi etrafına bakınıyordu yoksa 'zaten kalacağım'ın rahatlığıyla insanları mı izliyordu?
Bir de acaba ben nasıl görünüyorum ki dışarıdan?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder